Reprezentujemy nie tylko stronę powodową, ale również świadczymy usługi na rzecz pozwanych, wobec których dochodzona jest należność.
Sprawy o zapłatę to jeden z najczęściej występujących rodzajów postępowań toczących się przed sądami cywilnymi. Dotyczą one najczęściej wykonania zobowiązań.
Zapewniamy kompleksową obsługę zarówno na etapie postępowania przedsądowego (wezwania do zapłaty), przy sporządzaniu pozwu, dalszych pism procesowych, jak i reprezentację przed sądami wszystkich instancji.
Dochodzenie odszkodowania za naruszenie dóbr osobistych jest możliwe w przypadku zaistnienia następujących przesłanek: istnienia dobra osobistego, zagrożenia lub naruszenia tego dobra i bezprawności zagrożenia lub naruszenia. Ciężar dowodu braku bezprawności działania spoczywa na osobie, której zarzucono naruszenie dobra osobistego.
Odszkodowanie za naruszenie dóbr osobistych jest tylko jednym z roszczeń przysługującym poszkodowanemu. Do innych środków ochrony dóbr osobistych poszkodowanego należą: roszczenie o zaniechania działania, powództwo o ustalenie, że określone dobro osobiste mu przysługuje lub że zostało ono naruszone lub zagrożone, roszczenie o usunięcie skutków naruszenia, roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne lub zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.
Stwierdzenie nabycia spadku – celem którego jest stwierdzenie, kto nabył i w jakiej części prawa do spadku po określonym spadkodawcy. Postępowanie sprowadza się do tego, że sąd określa krąg podmiotów uprawnionych do dziedziczenia majątku po zmarłej osobie, w drodze spadku.
Dział spadku – celem którego jest definitywny podział i rozliczenie masy spadkowej między spadkobiercami, określenie podziału miedzy uprawnionymi spadkobiercami, np. ustalenie zasad spłat, ustalenie warunków obejmujących zniesienie współwłasności. W ramach działu spadku dokonuje się ustalenia wartości całej masy spadkowej, miedzy innymi zaliczając otrzymane darowizny.
Zachowek – stanowi formę ochrony interesów spadkobierców ustawowych, którzy w testamencie zostali pozbawieni jakiegokolwiek udziału w spadku. W takiej sytuacji mają oni prawo dochodzić od spadkobierców wypłacenia określonej sumy pieniężnej. Na rzecz zachowku uprawnieni muszą jednak zaliczyć darowizny otrzymane od spadkodawcy oraz ewentualne zapisy w testamencie.
W ramach ochrony prawa własności lub posiadania nieruchomości można wyróżnić następujące roszczenia:
roszczenie windykacyjne – przysługujące właścicielowi, który został pozbawiony władztwa nad rzeczą, polegające na żądaniu wydania rzeczy właścicielowi.
roszczenie negatoryjne – przysługujące właścicielowi, gdy jego prawo własności zostało naruszone w inny sposób niż przez pozbawienie go władztwa nad rzeczą. Wówczas właścicielowi przysługuje roszczenie o zaniechanie naruszeń lub przywrócenie stanu zgodnego z prawem.
roszczenie posesoryjne – przysługujące posiadaczowi przeciwko temu, kto samowolnie naruszył jego posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło. Wówczas posiadaczowi przysługuje roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i/lub o zaniechanie naruszeń.
Odszkodowanie stanowi finansową rekompensatę uszczerbku, który powstał u poszkodowanego wskutek zdarzenia wywołującego szkodę. Wysokość odszkodowania musi więc być adekwatna do rozmiarów powstałej szkody. Powinno ono pokrywać szkodę rzeczywistą, jak i utracone korzyści, czyli to wszystko, co poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie doszło do zdarzenia.
Zadośćuczynienia można domagać się w razie uszkodzenia ciała, wywołania rozstroju zdrowia, pozbawienia wolności oraz w wypadku skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu, a także za naruszenie każdego dobra osobistego.
Dochodzenie odszkodowania lub zadośćuczynienia jest możliwe na drodze postępowania sądowego.
Aby można było stwierdzić, iż doszło do zasiedzenia musi dojść do spełnienia łącznie dwóch przesłanek: upływu odpowiedniego czasu oraz posiadania danej rzeczy w sposób samoistny.
Posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto rzeczą faktycznie włada jak właściciel. Konieczne jest wykonywanie przez posiadacza czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niezależny od woli innej osoby stan władztwa.
Zasiedzenie zależne jest od tego czy posiadanie jest w dobrej, czy złej wierze. W pierwszym przypadku termin wynosi lat 20, w drugim lat 30. W dobrej wierze jest posiadacz, który pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo własności. W złej wierze jest posiadacz, który wie, że nie przysługuje mu prawo własności lub też przy dołożeniu należytej staranności powinien się tego dowiedzieć.
Sprawami o zasiedzenie zajmuje się sąd rejonowy, w którego okręgu znajduje się rzecz, będąca przedmiotem postępowania.